Μια απόπειρα αποτύπωσης καταστάσεων και κυρίως εικόνων του υλικού κόσμου σε ένα άυλο μέσο. Μια προσπάθεια εξερεύνησης της λεπτομέρειας που χάνεται συχνά μέσα στη γενική θολούρα του κόσμου που μας περιβάλλει. Τέλος μια υπενθύμιση για τη σημασία της ικανότητας του ανθρώπινου ματιού να ξεχωρίζει και να απομονώνει τη λεπτομέρεια αν εκπαιδευτεί κατάλληλα.
Όλα αυτά ενώ νιώθω την καθαρότητα της όρασης να χάνεται σιγά σιγά…
Όταν είσαι δάσκαλος δεν έχεις μόνο καλούς, επιμελείς και ώριμους μαθητές. Το θέμα συνήθως είναι οι άλλοι, οι άτακτοι, οι μονίμως αδιάβαστοι, οι αδιάφοροι, οι «ανυπόφοροι» κλπ.
Λοιπόν χοντρικά υπάρχουν δυο δρόμοι.
Ο πρώτος, ο εύκολος, είναι προβάλλοντας την «αυθεντία» σου και υποτιμώντας τους διαρκώς δημοσίως, να τους κάνεις να μισήσουν εσένα, το μάθημά σου και το σχολείο γενικότερα.
Ο δεύτερος, ο όχι και τόσο δύσκολος τελικά μιας και δεν είναι πάντα το βέλτιστο το ζητούμενο, είναι να καταφέρεις να τους προκαλέσεις έστω και λίγο το ενδιαφέρον ώστε να αποκομίσουν κάτι από την όλη εμπειρία του μαθήματος. Έστω και κατά στιγμές, έστω και αποσπασματικά.
Μπορεί η ημιμάθεια να είναι χειρότερη από την αμάθεια καταπώς λένε, αλλά το μίσος ενός έφηβου ενάντια στη μάθηση και η άρνηση στην κοινωνικοποίηση που κανονικά πρέπει να συντελείται στο σχολικό περιβάλλον, όταν αυτά οφείλονται σε έναν κακό δάσκαλο, αποτελούν την πλήρη αποτυχία των εκπαιδευτικών στόχων και την αυτοακύρωση του ρόλου του και ως παιδαγωγού αλλά και ως ενήλικα!
Τελευταίως έχω σιχαθεί να βλέπω κάμποσους δασκάλους να διαλέγουν τον πρώτο, τον εύκολο που λέγαμε, δρόμο.
«… αυτό άλλωστε δεν διδάσκονται οι μαθητές της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, ότι η αρχαιότητα παρέδωσε τη σκυτάλη του πολιτισμού στο Βυζάντιο; Ο χριστιανισμός αγαπητέ μου φίλε δεν συνεχίζει την αρχαιότητα, απλά την ακολουθεί όπως η νύχτα ακολουθεί τη μέρα. Η θεολογία αναιρεί τη φιλοσοφία. Η πρώτη απαντά σε όλα, ενώ η δεύτερη ξέρει κυρίως να ρωτά.»
Από το βιβλίο του Βασίλη Αλεξάκη «μ.Χ.»
Πολύ καλογραμμένο και ευκολοδιάβαστο μυθιστόρημα χωρίς να είναι καθόλου ρηχό και ανούσιο. Εντάξει, δεν είναι και… Κάουτσκι αλλά σίγουρα δεν είναι από αυτά που διαβάζονται διαγωνίως.
Οι κριτικές που έχει πάρει είναι αμφιλεγόμενες, λόγω του θέματος κυρίως.
Προσωπικά σέβομαι την άποψη ζωής των πραγματικών χριστιανών (τους υπολογίζω σε μερικές εκατοντάδες παγκοσμίως) για τους υπόλοιπους, αυτούς που σταυροκοπιούνται όταν περνάνε έξω από εκκλησίες και κατά τα άλλα διάγουν βίο εμποτισμένο από την καταναλωτική κουλτούρα του άκρατου καπιταλισμού που μας περιβάλλει, γι αυτούς λοιπόν τους υποκριτές και εθελοτυφλούντες, η άποψή μου είναι τόσο ακραία που δεν δημοσιεύεται!
Πώς μπορείς να ζεις και να λειτουργείς καθημερινά και επί δεκαετίες μέσα σε ένα σάπιο Σύστημα που δεν μπορείς να αλλάξεις και να μην σε διαβρώσει;
Δεν έχω βρει την απάντηση.
Κάποιοι άλλοι πάλι μου λένε πως το κατάφεραν.
Λένε…..
Κι εκεί που νομίζεις πως το κατέχεις το θέμα, έχεις άλλωστε κάνει δεκάδες τέτοιες dual boot εγκαταστάσεις, σου τη βγαίνει από δεξιά και χάνεις το μπούσουλα, έστω και για λίγο. Τελικά γίνεται η δουλειά αλλά αντί για 2-3 ώρες σου παίρνει 2-3 απογεύματα και 
άπειρο εκνευρισμό.
Πας σαν κύριος και μάστορας να κάνεις μια εγκατάσταση Windows 7 professional 64-μπιτα σε dual boot με Linux Mint Cinnamon 18.1 64-μπιτο κι αυτό, σε υπολογιστή δεκαετίας και βάλε με δύο σκληρούς. Ο ένας σκληρός είχε δεδομένα και ο άλλος προοριζόταν για τα Λειτουργικά.
Σου λέει ο φίλος Θανάσης, βγάλε τον ένα δίσκο για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. Εσύ δεν τον ακούς διότι βαριέσαι και εξάλλου τι μπορεί να πάει στραβά; Να διαβάζεις τα μενού εγκατάστασης ξέρεις, οπότε…
Οπότε κάνεις την εγκατάσταση των αναθεματισμένων των Windows (πάνω από τρίωρο) και με το που πας να ξεκινήσεις με το Λινουξάκι που ξέρεις ότι δεν θα πάρει πάνω από 30-35 λεπτά διαπιστώνεις το εξής τρομερό. Ο χαρντγουεράς είχε βάλει τον δίσκο τον δεδομένων στο κανάλι Ο σαν master και τον άλλο δίσκο που ήταν να μπουν τα Λειτουργικά σαν slave στο κανάλι 1. Αποτέλεσμα: Λαμπρό! Το boot των (αναθεματισμένων πάντα) Windows μπήκε στο λάθος δ
ίσκο και το Σύστημα στον σωστό! Ρημαδιό κανονικά δηλαδή.
Εμ, στα ΄λεγε ο Θανάσης, ξεσύνδεσε τον ένα δίσκο παιδάκι μου. Πάρε τώρα μηνύματα περί Unknown File System, Grub Rescue και τα λοιπά. Οπότε…
Οπότε, αποσυνδέεις τον ένα δίσκο τρέχεις από το DVD των (αναθεματισμένων μην ξεχνιόμαστε) Windows το bootrec σε command prompt με διακόπτες πρώτα /FixMBR και μετά /Fixboot και βουαλά. Επιτέλους μπήκαν τα πράγματα στη θέση τους. Τώρα ο υπολογιστής μπουτάρει από το σωστό δίσκο επιτέλους.
Τι μένει; Το Linux να μπει. Καλά αυτό ήταν παιχνιδάκι.
Α, ναι με το DVD επιδιόρθωσης των (είπαμε αναθεματισμένων) Windows δεν δούλευε το πληκτρολόγιο από τη θύρα USB και έπρεπε να μπει σε PS/2. Μέχρι να το καταλάβω κι αυτό έμεινα να κοιτάω σα χάνος την οθόνη που δεν ανταποκρινόταν στα εμφατικά χτυπήματα πλήκτρων και συνέχιζε να με κοιτάει κι εκείνη σαν χαζή και να προχωράει αυτόματα στην επόμενη επιλογή που δεν ήταν η σωστή φυσικά.
Κατάλαβες φίλε μου κάτι πράματα που μπορεί να τύχουν και να χάσεις 2 απογεύματα από κει που δεν το περίμενες;
Πηλιορείτης και περήφανος δεν διστάζει να ξεδιπλώσει όλο το μεγαλείο της, κάπως μπλαζέ, ματαιοδοξίας του αιλουροειδούς σε μια επιτηδευμένα αδιάφορη πόζα, χαρακτηριστική αλλά και ανοικτή σε κάθε είδους μεταφράσεις από τα δίποδα που αυτοαποκαλούνται «άνθρωποι».
Λαξεμένο στην πέτρα πριν από έξι και βάλε χιλιάδες χρόνια, μας καλεί να αποδεχτούμε πως οι άνθρωποι λίγο έχουν αλλάξει στο πέρασμα τόσων αιώνων.
Ο έσχατος επιθεωρητής ξεφύλλισε την υπόλοιπη αναφορά συνοφρυωμένος. Έτσι κι αλλιώς το ζουμί βρισκόταν στις λίγες αράδες που μόλις είχε για πολλοστή φορά διαβάσει. Το υπόλοιπο υλικό, φωτογραφίες, βίντεο και πάνω απ’ όλα σελίδες επί σελίδων διαγράμματα κι εξισώσεις, πιο πολλές απ’ όσες είχε δει ποτέ στη ζωή του, ή τα ήξερε ήδη ή απλά δεν τα καταλάβαινε. Του αρκούσε το πόρισμα των καλύτερων μαθηματικών της υπηρεσίας, επιβεβαιωμένη από τρεις μοριακούς υπολογιστές που είχαν αναλύσει τα πάντα.
Ο Λαπάλ κι οι συνεργάτες του είχαν δίκιο. Κανένα ψεγάδι δεν βρέθηκε στους υπολογισμούς. Οι εξισώσεις όμοιες με ουρές στεγόσαυρων ήταν ολόσωστες απ’ την αρχή ως την τελική τους συνέπεια. Μια συνέπεια που οι ‘λαμπροί’ επιστήμονες χαμένοι στη ματαιοδοξία της ‘προσωπικής ανακάλυψης’ δεν τολμούσαν ή δεν ήθελαν να λάβουν υπόψη.
Είναι σαν τους κλειδαράδες, σκέφτηκε ο έσχατος επιθεωρητής, τους ενδιαφέρει μόνο η κλειδωνιά και ο συνδυασμός που την ανοίγει κι όχι τι κρύβεται πίσω απ’ την πόρτα.
Αυτούς τους κλειδαράδες όμως δεν τους κάλεσε κανείς και η πόρτα πίσω της έκρυβε το χάος. Αποφάσισε να προχωρήσει κι άλλο την αναλογία που είχε φτιάξει. Πώς ονομάζουμε τους απρόσκλητους κλειδαράδες; Κλέφτες έτσι λέγονται! Και χειρότεροι κλέφτες από το επιτελείο του Λαπάλ δεν υπήρχαν. Είχαν μέσα στην απερισκεψία τους τολμήσει να ανοίξουν την πόρτα που έκρυβε τις τελευταίες ελπίδες της ανθρωπότητας και το μόνο που υπήρχε εκεί ήταν απόγνωση, απόγνωση και χάος.
Μισούσε την επιστήμη όταν αποδείκνυε τα λάθος πράγματα. Θυμόταν ακόμα την έκπληξη που είχε προκαλέσει η σκληρή, οργισμένη αντίδρασή του στους καθηγητές του όταν αποδείκνυαν βαριεστημένα και για πολλοστή φορά στην τάξη το θεώρημα της ύστατης ταχύτητας στο σύμπαν, της ταχύτητας του φωτός.
Εκείνος ο από αιώνες νεκρός γερμανοεβραίος θεωρητικός, θα πρέπει να χαμογελούσε συγκαταβατικά από τον τάφο του. Λεγεώνες επιστημόνων είχαν ασχοληθεί με το να σπάσουν το όριο που κρατούσε όλο και πιο ασφυκτικά αιχμάλωτη την ανθρώπινη φυλή σ’ έναν πλανήτη που πέθαινε γρήγορα.
Όλες οι προσπάθειες είχαν καταλήξει στο κενό. Ίσως τα ταχυόνια και τα υπερφωτόνια να διέγραφαν ακόμα τις τρελές τους τροχιές αλλά ήταν και θα παρέμεναν για πάντα άπιαστο όνειρο για τον Άνθρωπο.
Η ύπαρξή τους είχε μόνο θεωρητικό ενδιαφέρον. Αυτό είχε αποδειχτεί τόσο τελεσίδικα όσο και η ανάγκη της ανθρωπότητας για βοήθεια.
Σαν φυλή έχουμε σχεδόν ξοφλήσει, ο πλανήτης έχει δηλητηριαστεί από πολέμους και απόβλητα για αιώνες. Τώρα είχε αρχίσει επιτέλους να αντιδρά αποβάλλοντας το ξένο σώμα από πάνω του. Η ατμόσφαιρα είχε γίνει πια αφόρητη, το ίδιο και η ζέστη. Η στεριά είχε περιοριστεί στο ένα τρίτο της παλιάς της έκτασης και ολοένα περισσότερες νέες κι άγνωστες αρρώστιες ξεπετιόντουσαν από το πουθενά ξεκληρίζοντας ολόκληρες πολιτείες πριν ξεθυμάνουν.
Για πρώτη φορά στη γραπτή ιστορία η ύπαρξη του ανθρώπου σαν είδος είχε ημερομηνία λήξης. Δύο – τρεις αιώνες είχαν πει οι επιστήμονες. Ο πρώτος αιώνας είχε σχεδόν περάσει πριν αρχίσει το Σχέδιο. Ακόμα και στο τέλος είμαστε ανεπαρκείς, σκέφτηκε με πίκρα ο Έσχατος επιθεωρητής. Το πρώτο φωτονικό σκάφος στάλθηκε στο κοντινότερο άστρο επιτέλους. Μετά από δεκαπέντε χρόνια η απάντηση ήταν αρνητική. Πλανήτες είχαν βρεθεί αλλά όχι κατοικημένοι, ούτε καν κατοικήσιμοι.
Η ανθρωπότητα είχε αργήσει απελπιστικά να βρει το δρόμο στ’ άστρα, στην πραγματικότητα είχε περιμένει μέχρι να κλείσουν όλοι οι άλλοι δρόμοι. Τώρα δεν υπήρχε πια οδός υποχώρησης.
Κάθε δύο χρόνια την τελευταία πεντηκονταετία ένα σκάφος στέλνονταν σε διαφορετικό κάθε φορά προορισμό αλλά πάντα με τον ίδιο σκοπό: Την ανακάλυψη μιας εξωγήινης φυλής με αρκετά πιο ανεπτυγμένο πολιτισμό από αυτόν της Γης και με τη θέληση να βοηθήσουν.
Είναι σαν να ψάχνουμε ψύλλους στ’ άχυρα, σκέφτηκε ο επιθεωρητής, τι άλλο όμως μπορούσαμε να κάνουμε; Μπορούσε να βρει πολλές παροιμίες που να ταιριάζουν στην κατάσταση: Ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται, η ελπίδα πεθαίνει τελευταία κλπ κλπ. Το πρόβλημα ήταν ότι τα σκάφη δεν είχαν βρει ως τώρα ούτε καν κατοικήσιμους πλανήτες όχι ίχνη εξωγήινης ζωής.
Ίσως να ήταν καλύτερα έτσι. Αν ανακάλυπταν κάποιον κατοικήσιμο πλανήτη ας πούμε πενήντα έτη φωτός μακριά, τότε θα γεννιόταν το ερώτημα ποιος θα είχε προτεραιότητα στη διαδικασία εκκένωσης της Γης. Στην πραγματικότητα ούτε το ένα εκατομμυριοστό του πληθυσμού δεν θα προλάβαινε να εγκαταλείψει τον πλανήτη πριν να είναι πολύ αργά κι αυτό με τους πιο αισιόδοξους υπολογισμούς. Δεν υπήρχαν πια πρώτες ύλες και πηγές ενέργειας άξιες λόγου. Τα εξερευνητικά σκάφη ήταν μικρά και μη επανδρωμένα, μερικές εκατοντάδες κιλά το καθένα. Στην πραγματικότητα αποτελούνταν από τον φωτονικό κινητήρα και τα συστήματα ανάλυσης και επικοινωνιών. Η κατασκευή μεταγωγικών σκαφών που να είναι ικανά να μεταφέρουν έτη φωτός μακριά έθνη ολόκληρα ήταν κάτι πέρα από τις δυνατότητες της Γης. Όχι η μόνη ελπίδα ήταν οι εξωγήινοι.
Φαίνεται, σκέφτηκε πικρόχολα ο επιθεωρητής, πως ο κάθε πολιτισμός στη δύση του περιμένει κάποιους βαρβάρους, ευγενείς ή όχι, για να τον σώσουν. Μόνο που αυτή τη φορά χάρη στο Λαπάλ υπήρχε η σκληρή μαθηματική απόδειξη πως οι ‘βάρβαροι’ δεν υπήρχαν, δεν υπήρξαν ποτέ. Τι γνώμη άραγε να είχε ο αρχαίος ποιητής γι αυτό;
Όποια και να ήταν η απάντηση ο Έσχατος επιθεωρητής ήξερε ότι η δική του λύση σίγουρα δεν θα ήταν ποιητική. Έπρεπε να ήταν σκληρός άμεσος και πρακτικός. Στο παρελθόν είχε διατάξει δολοφονίες σκοπιμότητας και νεώτερος είχε εκτελέσει κι ο ίδιος ανάλογες εντολές. Τώρα αυτό που θα διέταζε ήταν κάτι παραπάνω από την εξόντωση μερικών δεκάδων ανθρώπων και τη διαγραφή κάποιων δεδομένων από κάθε πιθανή πηγή. Αυτή τη φορά θα δολοφονούσε την ίδια την Αλήθεια. Αλλά η ελπίδα, μάταιη στα σίγουρα ανάθεμα στο Λαπάλ και τα μαθηματικά του, ήταν το μόνο που απέμενε στην ανθρωπότητα και θα ζούσε ως το τέλος.
Ίσως τελικά υπάρχει κάτι ποιητικό σ’ όλα αυτά σκέφτηκε καθώς συνέτασσε το ‘έντυπο διαγραφής και εξόντωσης’, αλλά ούτε κι ο ίδιος δεν το πίστεψε πάνω από μια στιγμή.
Ήταν απλά κάτι βρώμικο, αιματοβαμμένο κι απελπισμένο σαν την ίδια την ανθρωπότητα.
ΤΕΛΟΣ
ενδιαφέροντα κτήρια όπως ο σιδηροδρομικός σταθμός, το κτήριο του Πανεπιστήμιου Θεσσαλίας και το «Αχίλλειον», δεν σώζουν την κατάσταση.Ένα από τα λίγα, για μένα, καλά της Αθήνας είναι ο Μάστορας, το συνεργείο που πάω την Banzai no2.
Μορφή από τις λίγες. Από τις 7 το πρωί ως τις 12 το βράδυ. Δεν δουλεύει ο άνθρωπος, κεντάει, είναι σε νιρβάνα και ταυτόχρονα μεγαλουργεί.
Μακάρι να μπορούσαμε να αισθανόμασταν όλοι έτσι για τη δουλειά μας. Διότι τότε δεν θα ήταν δουλειά, ευδαιμονία θα ήταν.
Του πήγα την μηχανή που έβηχε, έφτυνε και μουρμούριζε. Την πήρα και γουργούριζε.
Μετά την έβαλα να βρυχηθεί και λίγο, έτσι για να καθαρίσει τα λαιμά της. Μια χαρά συνεννοούμαστε, οπότε να μην την βγάλω και λίγο από την κλεισούρα της πόλης;
Και τι είναι τα Μέγαρα; Δυο γκαζιές υπόθεση είναι τέτοια ώρα, καθημερινή, εν μέσω κρίσης μάλιστα.
Εξάλλου είχα βάλει και βελτιωτικό στο καύσιμο, να μην δω αν έπιασε τόπο; Αμαρτία δε θα ήταν;
Μια χαρούλα τελικά κι εγώ κι εκείνη. Εκείνη έπιασε τα 194 (κλέβει λίγο στο κοντέρ και τα φουσκώνει αλλά της το συγχωρώ) και εμένα δεν με έπιασε τρεμούλα στα πόδια και στα χέρια μου όταν έκανα στάση για τη νυχτερινή φωτογράφιση.
Κρατιόμαστε κι οι δυο. Έχουμε κάποια χιλιόμετρα μέσα μας που δεν τα έχουμε κάνει ακόμα.
Να’ ναι καλά ο Μάστορας…
Η καθαρότητα της όρασης 